اشعار

از كـفم هستي من رفته خدايا چـه كنم؟            بعد او غم شده يارم بـه غمـها چه كـنم؟

يك طرف ناله طفلان طرفي طعنه دون            يك طرف داغ  گرانبار خدايـا چه كنم؟

بستـر و چـادرتو جـمـع كنـم ليـك بـگـو            درو ديواركه نقش است نشانها چه كنم؟

من ازآن كوي كه ره برتو ببستند نروم            ليك عدو در نظرم شود هويدا چه كنم؟

كودكانت چوعلي يكسره دلتنـگ توأنـد            هـمه از داغ تو گـويند كه بـابا چه كنم؟

زينـبت جاي تو از چـشم بگـيـرد اشكم            غربت او زده آتـش بـه دلـهـا چه كـنم؟

دگر از شهر مديـنـه بروم فـاطمه جان            اين همه نقش غم ويك دل تنها چه كنم؟

گفت (سائل) زغم غربت حيدربه فغان           سوختم زآتش دل؛ گوی تو مولا چه کنم؟

هر کس که با ولای علی زاده میشود            در بـند عشـق گـشتـه و آزاده مـیشود

هر قدر در نگـاه خــلایـق بـزرگ شد            درنزد خویش کوچک و افتاده میشود

دنبال کسب رزق حلال است بی طمع            انــدازه ی کـــفـایــت او داده مـیـشود

مــرد جهـاد اکـبـر هـر روزه با گنـاه            خلوت نشین هـر شب سجــاده میشود

شیعه همیشه چـشم براه شهادت است            با یک اشاره حــاضر و آماده میشود

پرواز در خیال رخ یار، سخت نیست            با دوری از هوا و هوس ساده میشود

عالم در انتظار طلوع جــمال توست            وقتی غروب هم نـفــس جـاده میشود

مـرد دانا گــله از گردش دنیــا نـکـنـــد           عمر صرف غـم بیـهوده و بیجا نـکنـد

بوستانی که گلش را نبود عهــد و وفــا           مـرد آزاده در او میـــل تـمـاشـا نکـنـد

صاحب عزم متین باش که از گردش چرخ           مــرد بـا عــزم نـیندیـشـد و پـروا نکنـد

دانـش ومعرفت آموز که جز تابش علم           قـلب تاریک تو را روشن و بینـا نکنـد

تلخی عمر بشر حاصل بی تجربگی است           مـرد را جـز ثــمــر تجربـه دانـا نکنـد

در جهـان تا نکنـی چــارۀ  درد دگران           دگـری درد تـو درمان و مـداوا نکـنــد

محـرم راز کسان باش مکن پرده دری           تـا کسی پـرده ز اسـرار تو بـالا نکـند

مورد لطف و عنایات خداوندی نـیست           آنکه با خلق خدا لطف و مـدارا نـکنـد

چرخ با آن عظمت بنده فرمان کسی است           که بـجــز بنــدگــی ایـزد یـکـتـا نـکنـد

بی نیاز ازهمه شد آنکه چنان ازدل خویش           از خدا خـواهد و از خلــق تمنـا نـکنـد

تکیه بر لطف خدا کن که کسی حل امور          جــز به تــأییـد خــداونـد تـوانـا نکــنـد

توبه از جرم وخطا،حال سحر میخواهد           خلــوت نیمۀ شب اشک بصر میخواهد

وادی طور همین هیئت هر هفتۀ ماست           دیدن نــور خــدا اهــل نــظـر میخواهد

سختـی گردنـه ی عشـق زمینت نـزند!           راه پر پیـچ وخمش مـرد سفـر میخواهد

صرف این سینه زدن ها به مقامی نرسیم           مُـحـرم راز شــدن دیـــدۀ تر میــخـواهد

جهت بخشش هر سینه زنی حضرت حق           محشر از مــادر ســادات نظر میخواهد

ســر عــبـاس به نی پنـد ظریـفی دارد           غیر خورشید، سمــاوات قـمـر میخواهد

در امـتحـان بـــندگی اش اشتــبــاه کرد            بــرگ سپــیــد دفتـر دل را سیــاه کرد
حتی به رازعطر خوش سیب پی نبرد            در محــضــر امام زمان هم گـناه کرد

بیچاره آن کسی که جـوانی خـویش را            در راه سرکشی و معــاصی تباه کرد
امثال ما، مسبب این روضــه ها شدند            یک عمرمرتضی سرخود بین چاه کرد
کو رزق گریه؟دخل دلم خاک میخورد            این کسب راچگونه شود رو به راه کرد؟
با این هـمـه گنـــاه قـیـامت نمی شــود            در چشم های حضرت زهرا نگاه کرد

دارد غـریـبی تـو نـفـس گـیـر می شـود        باید به پشت در بـروم، دیـر می شود
در بـاغ خـرم من و تــو، یا علـی ببـین         بـاد خـزان چگونه سـرازیر می شود

این دشمن حرامی و روبه صفت، چـرا        اینجا برای شیـر خـدا، شیـر می شود
دربین شعله، سوره ی تکویر خواندنی ست        این سوره پیش چشم تو تفسیرمی شود
درپشت در، به راه تو می جنگم و ببین        این میخ ها،به سینه ی من، تیرمی شود
این درشکست و دختر من هول کرده است        او را به حجره ای ببرش، پیرمی شود
اجـــر رســـالت پـدرم را گـرفــتــــه ام        با ضـرب در، ز فاطمه تقدیرمی شود
زین پس دگر نیاز به امَّـن یجیب نیست        دارد دعـای فـاطـمـه درگیـر می شود

ای روح آفــتـاب چــرا پـا نــمی شوی        بانـوی بو تـراب چــرا پـا نمی شوی

پهلوی من هم از خبـر رفتنت شکست        رکنم شده خـراب  چرا پـا نمی شوی

با قطره قطره اشک سلامت نموده ام        زهـرا بــده جـواب چــرا پا نمی شوی

خورشیـد لطمه دیده ی حیدر بلند شـو        بر جـمع مــا بتـاب چـرا پا نمی شوی

رفتی و روی صورت خود را کشیده ای       ای مـادر حــجـاب چــرا پا نمی شوی

بی تو تــمـام ثـانیه هــا دق نـمــوده اند       رفته زمـان بر آب، چرا پا نمی شوی

روی کبـود تو به نگـاهــم اشـاره کرد        مُردم از این خطاب چرا پا نمی شوی

می میرد از تنـفس دلـگیر کوچــه هـا        این غنچه های ناب چرا پا نمی شوی

مـثـل نـسـیـم آمـدنت نـاگـهـانی است           مثل شمیم یاس، حضور تو آنی است

مثل بهـار در همه جا پخـش می شود           اخبار سبز صبح ظهورت جهانی است

مثـل نـماز و روزه فـراگـیر می شود           مهرت،چرا که ریشۀ آن آسمانی است

دیگر کسی وسـاطت بـاطـل نمی کند           دیگرچه جای خواهش و پا درمیانی است

آغـاز دورۀ «أرِنی» گـفـتن دل است           پایان آیه های غم « لن تـرانی» است

انگـار دلـخوری که ز یـاد تو غافـلیم           فهمیده ای تو هم که دعامان زبانی است

صد فاطمیه رفت و نشد فاطمی شویم           تنها امید ما به همین روضه خوانی است

ای کوه صبر از غم زهرا شدی تو آب           با یاد کوچه سیـنه ات آتشـفشانی است

در پشت در برای ظهورت دعـا کند           آن مادری که قامتش از غم کمانی است

با کدام آبـرویی، روز شمارش باشیم            عصرها منـتـظر صبح بهارش باشیم

کـاروان سحـرش بهـر همه جـا دارد            تا که جا هست، چرا گرد وغبارش باشیم؟

سال ها منتظر سیصد واندی مرد است            آن قـدر خـوب نبودیم که یارش باشیم

گیـرم امـروز به ما اذن ملاقات دهـد            روی آن هست که راهی دیارش باشیم؟

بـارهـا در پـی کـار دل ما راه افـتـاد            یادمان رفت ولی درپی کـارش باشیم

ما چرا؟ خوب ترین ها به فدای قدمش            حیف او نیست که ما میثم دارش باشیم؟!

هر گه آمد خـبر رفـتـن ما را بـبـرید            به گـمانم که بـنا نیست کـنارش باشیم

صاحب عزای حضرت خیرالنساء بیا           ای بـانی شکـسـته دل روضـه ها، بـیـا

درد فــراق تـو به خــدا می کـشـد مـرا           رحـمـی نـمـا به حال دل این گـدا، بیا

ازبس به هجر روی توعادت نموده ایم           دل می رود به سمت گـناه و خـطا، بیا

ما در میان بحر گنه غوطه می خوریم           آقـا نــجـاتــمـان بـده از ایـن بـلا، بـیـا

مشغول خویش و بندۀ دینار و درهـمیم           فـکـری به حال نـوکـر زهـرا نما، بیا

لطف تو بوده گـریه کن مـادرت شدیم           ای سـفـره دار واسـعـۀ هـل اتــی، بـیـا

ای آخــریـن نـگــار دل آرای فـاطـمـه           آقــای مـن! بــرای رضـای خـدا، بـیـا

آقـا بـه حـقّ چـــــادر خــاکی مــادرت           آقـا بـه حـقّ داغ دل مـرتــضــی، بـیـا

گـفتم که بی قـرار تو بـاشم  ولی نـشد            تنهـا در انـتـظـار تو بـاشم ولـی نـشد

گفتم به دل که جلب رضایت کند، نکرد            گـفـتم که جان نثار تو باشم ولی نشـد

گـفتم میان جـذر و مد اشک و آهِ شب            در گـردش مـدار تـو بـاشـم ولی نـشد

گـفتم که می رسی تو، من هم دعا کنم            در دولـت تو یـار تو بــاشم ولـی نشد

گـفتم که تا اجل نرسیده ست لحظه ای            در خـیمه ات کـنـار تو باشم ولی نشد

گـفتم که خاک پای تو را تاج سر کنم            چون خاک رهگذار تو باشم ولی نشد

گــفـــتـم به قـدرآه دل دل شکـسـتگـان            در عهـد و روزگار تو باشم ولی نشد

گـفـتـم دعـا کـنم که بیـایی بـبـیـنـمـت            مـانـنـد مـهـزیـار تـو بـاشـم ولـی نشد

گفتم شـمیم روضۀ زهـرا که می رسد            در روضه بی قـرار تو باشم ولی نشد

بهار را چه کند آن دلی که خرم نیست           مرا ندیدن روی تو از خزان کم نیست

غم آشنای دل و خانه زاد سوته دل است           برای هر دلی اسباب غـم فـراهم نیست

به جان دوست شبی نیست، بی گل رویت           که چشم های من آئـیـنه زار شبـنم نیست

در انـزوای غـم انگیـز و سـرد تنهـائی           اگر که آتش عـشق تو باشدم غـم نیست

ز بـاغ زمـزمـه بـوی بـهـشـت می آیــد           و اشک سوته دلان کم ز آب زمزم نیست

من از گـنـاه محـبت چگـونه تـوبـه کنم           کسی که مهـر نـدارد ز نسل آدم نیست

به پشت گرمی عشقت به راستی سوگند           به غیردوست سرم پیش هیچکس خم نیست

حـرام بـاد مـرا بی تـو لحـظه ای شـادی           که بی تو عـید برایم کم از محرم نیست

بیا بیا گـل نـرگـس که بی تو گـاه بهـار           بهار را چه کنـد آن دلی که خرم نیست

اي جان  پيغمبر – اي سورۀ كوثر              رشيـده بانوي - خــمـيـده ي حيدر

اي كه شدي فـدايي قــرآن             از چه شده مزار تو پنهان (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

اي بانوي عصمت – اي آيه ي رحمت           اي غـربت دائم - اي مادر خلقت

    دلخوشي علـي صدايت بود               دست تو حامي ولايت بود (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

اي عصمت كبـري – انسية الحورا              پوشيده اي خـود را – حتي ز نابينا

مظهر پاكي و عفاف و حيا            مادر صبر و اسوه ي تقوا (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

اي مادر تنـها –  عشق همه دلها             اي همسـر حيدر – يا حضرت زهـرا

فاطمه اي حبيبه ي داور               جان علي و عشق پيغمبر (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

صحن بقيع تو – خوشبوتر از جنّت         ما را شبي بي بي – بخوان تو از رحمت

اي سبب خلقت اين عالم            بوسه زند به دست تو مريم (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

خيـل رسل جمله – گشتـه غلام تو              چو آيه ي قـرآن – بود كلام تـو

كوثري و ياسين وطاهايي                دختري و امّ ابيهايي (۲)

سيدتي يا حضرت زهرا (۳)

*****************

اي يار ودلدارم – زهراي بيمارم                بين همه مردم – بودي تو غمخوارم

خيز و دوباره احترامم كن                  با تـن خسته يك سلامم كن

فاطمه جان مرو مرو زهرا (۳)

*****************

اي يار جـانانه – اي ياس وريحانه             ملتمست هستـم _ مرو از اين خانه

بي تو قرين غصه ودردم               شاهد جاي خاليت گردم

فاطمه جان مرو مرو زهرا (۳)

سبک پخش  

تشييع زهرا شبانه        ـ آهسته و مخفيانه 

مانده روي پيكر او        ـ آثاري از تازيانه

زينب به دنبال تابوت ـ         هي مي زند سينه وسر

ذكر حسن گشته امشب ـ واي مادرم واي مادر

تنها نرو يار حيدر (۴)

******************

يــادم نــرفـتـه نـگــاه          بي جان تو بين بستر

 يادم نرفته كه گـفـتي          جانــم فداي تو حيدر

يادم نرفته كه خوردي         سيـلي به جرم ولايت

با دست بشكسته ي خود  ـ كردي زحيدر حمايت

تنها نرو يار حيدر (۴)

******************

يادم نرفته كه ديدي         از دشمنان ظلــم وآزار

مانده به روي تن تو         آثاري از ضرب ديوار

يادم نـرفته گذشتي           در راهـم از نـور ديده

بر بسترت ديدم اي واي  ـ  از پهلويت خون چكيده

تنها نرو يار حيدر (۴)

******************

بي توعلي ماند ويك شهر         نامردم بي مروّت

جــان تــو دارم روي لب        من آرزوي شهادت

يادش به خيرعشق پاكت       يادش به خير خنده هايت

از پشت در ناله كردي – مانده به گوشم صدايت

تنها نرو يار حيدر (۴)

پخش سبک

ذکر زمزمه ایی امام زمان (عج) در ایام فاطمیه

ای کـه تــوئـی آرام دلــم            تـشـنه لطـفـت آب و گِـلم

نرگـسِ نـرجـس به کجائی به کجائی

من به فراقت همچو نی ام            تو چو بهاری من چو دی ام

تـا به کجـا از تو جـدائی، تو جـدائی

ای، حُسن خدائی؛ تو روح دعـائی            بر سـر راهِ تو نشستم که بیائی(۲)

ای یوسف زهـرا ـ  ای گـم شده ما            جلوه نما تا که نمردم ز جدائی(۲)

*****************

ای که مـسیـحا را نفـسی            من که نـدارم جز تو کسی

من به تو مشغول و تو مشغول که هستی

ای که به اشک و زمزمه ای            قـتـله گـهی  یا علـقـمـه ای

یا که در آن گوشه شش گوشه نشستی

من ز پا نشستم ـ من دل به تو بستم            یوسف زهرا سر بازار تو هستم (۲)

ای لالـۀ خوشبو ـ ای سلسله گـیسو            من بخدا عـاشق دیدار تو هستم(۲)

*****************

شیـعـۀ مهـجـور تو مـنـم            وصـلـۀ نـاجـور تـو مـنم

غـرق بـلایم من و هـستی تو سـفـینه

ای که امـیـد ما هـمـه ای            ای که عزیـز فاطـمـه ای

دیـده بـه راه تـو بُـوَد شـهـر مـدیــنـه

ای مـاه یگـانـه ـ از جـور زمــانـه            مادرت افتاده به پشت درِ خانه (۲)

ای تـو آرزویم ـ من با تـو بـگـویـم            شعلۀ آتش زده از خانه زبـانه (۲)

*****************

یک گل یاس و لشکر خار            غنچه خود را کرده نثار

یک تنه شد یار امامـش ز دل و جان

زیـنب او با حـال  نـزار            هم حـسنـین با قلب فکار

گـشته از این فاجـعه نالان و پریشان

بسته دست حـیـدر ـ نَـه عدوی ابتر            بلکه وصایـای خدا گوی پیمبر (۲)

فـاطمه فـدا شد ـ از سـتـم رهـا شد            هستی خود کرده فدا ساقی کوثر(۲)

آفریـنـش ز غـبـار قــدم تـوسـت حسیــن            آسمـان سـایـه نـشیـن علم توست حسیــن

کعبه و سعی و صفا حِلّ و حرم، رکن و مقام            صُفّـه ای از حرم مـحتـرم توست حسین

هرکجا عشق و کمال وعظمت دایره بست            نقـطـه ی دایـره نوک قـلم تـوست حسین

نـعمـتـی را که خداونـد از آن می پرسـد            دوستـی تو و یک از نِـعَم  توست حسین

ذکر نـام تـو کنم در همه جا، چون گویند            هر کجـا نـام تـو آید حرم  توست حسین

اشک روز و شب ما، وقف تو ای کشته عشق            گریه گرهست سزاوارغم توست حسین

من نـگریم به عزایت که بــهشـتم بـدهنـد            ور بـهشتم بـدهند از کرم  توست حسین

گـر خدا بگـذرد از جرم دو عالم به جزا            یک جـزای کَمِ اصحاب کم توست حسین

بر سرافـرازی اسـلام و بـرانـدازی کـفر            قهرمان خواهر تو هم قسم توست حسین

آیه کهف که خواندی خبر پیروزی است            سَرِ بـر نـیـزه بلنـدت عَـلَـم توست حسین

کــاروان، عزم خروج از شام کرد           شـام را در چـشـم دشمن شـام کرد

سر به سر گـشتند بر محـمل سوار           با دلی خـونـین و چـشـمی اشکبـار

گـنـجـشـان در گـوشه ویـرانه بـود           چـشمـشـان بر قـبـر آن دردانه بود

شعله از سـوز جگــر افـروخـتـنـد            چون چراغی بر مـزارش سوختند

یک طرف شیون کنان زن های شام           گــرد محـمـل هـا نـمودنـد ازدحــام

لـکــه هـای نـنـگ بـر دامــانــشـان           خون به جای اشک در چـشمانشان

بعد از آن آواز و رقص و ساز و کف           گرد زینب اشک ریزان بسته صف

کــای گــل دامــان زهـرای بـتـول           عـذر مـا را از کــرم بـنـمـا قـبـول

عـفـو کـن ما را که ما تا زنــده ایم           از تـو و از فـاطـمـه شــرمـنـده ایـم

قــافــلــه نــزدیـک بر دروازه شـد           زین سخـن هـا داغ زینب تـازه شـد

از دو چشم خویش می بارید خـون           کـرد سـر از پـردۀ محـمـل بــرون

نــالــه از دل بر کـشید و گـفت این           آفـریـن زنــهــای شــامـی آفـــریـن

گیرم ای جا صحـبتی از دین نبـود           شـیـوۀ مـهـمـان نـوازی این  نبـود

ای بـه نـنـگ آمـیــخــتــه نـام شما            مـیـهــمــان بـودیـــم در شـام شـمـا

گـرد ما بــا ســاز گــردیـدیـد بــاز           اشـک مـا دیـدیـد و خـنـدیـدیـد بـاز

آن سری کز خون رخش گلرنگ بود           اجـر قـرآن خـواندن او سنگ بود؟

آب در این سرگذشت از سر گـذشت           هر چه شد بر آل پیـغـمـبر گـذشت

من نمی گویم به ما احـسـان کـنـیـد           خواستـید ار ظلم خود جـبران کنید

مــانــده در ویـرانـه از ما بـلـبــلی           کرده جـان تقدیم بر خـونـیـن گـلی

او سفــیـر مــاست در شـام شــمــا           بلـبــل زهـراسـت در شــام شــمــا

گـاهگـاهــی در کـــنـار تــربـتــش           یــاد آریــد از غــروب غــربـتــش

و به همراه همان ابـر که بــاران آورد          مهــربـانی خـدا در زد و مهمـان آورد

باد یک نامۀ بی واژه به کــنعـان آورد          بـوی پیراهنی از سوی خـراسان آورد

بـه سـر شعــر هوای غـزلی زیـبـا زد

دختـرحضرت مــوسی به دل دریا زد

چادرش دست نوازش به سر دشت کشید         دشت هم از نفس چادر او گل می چید

چه بگویم که بیابان به بیابان چه کشید         من به وصف سفرش هیچ به ذهنم نرسید

باوراین سفر از درک من وما دور است

شاعرانه غزلی راهی "بیت النور" است

آمد اینگونه ولی هر چه که آمد نرسیـد         عشق همواره به مقصود به مقصد نرسید

که اویس قــرنی هم به محـمـد نرسیــد        عاقبت حضرت معصومه به مشهد نرسید

مـانـد تــا آیــنـۀ مـــــــادر دنـیــا بـاشـد

حـرم او حـرم حـضــرت زهـرا بـاشد

صبح شب میشد و شب نیزسحر؛هفده روز         چشم او چشمه ای از خون جگرهفده روز

بین سجاده، ولی چشم به در هفده روز         چـشم در راه برادر شد اگر هفده روز

روز و شب  پلک ترش روضه مرتب می خواند

شک نـدارم که فقط روضۀ زینب می خواند

ز خاک پای تو اول سرشت قـلبـم را            سپـس غبـار حـریمت نوشت قلبـم را

ز نور معـرفت و رحمت و ولایت تو            بنا نهـاد چـنین خـشت خـشت قلبـم را

مـیـان مــزرعـۀ سبـز اسـتجـابـت تو            کنـار چـشمۀ خـورشید کـشت قـلبم را

مـرا اسیـر تمـاشـای چـشم هایت کرد             سـپـس نهـاد مـیـان بهـشـت قــلبـم را

دخـیـل پنجـره های حـرم شدم تا حـق            رهـا نـمود ز کعـبـه، کـنشت، قلبم را

خدا گواست که من از ازل گدای توأم

اسیـر رحمت و فضل تو، مبتلای توأم

ز بسکه آهوی چشم تو دلبـری کرده            دل رمــیـدۀ مـا را کــبـوتـری کــرده

من چو ذره کجا و زیـارت خـورشید            نـگـاه روشـن تـو ذره پـروری کـرده

بهشت چشم رئوفت چه رونـقی دارد            کـه با بهشت خـدا هم بـرابـری کرده

فـدای عـاطـفه های نـگـاه پُـر مـهرت            مـرام قـلب مـرا عـشق بـاوری کرده

چقدر تازه مسلمان کـنار خـود داری            مـسیـح چـشم تو کـار پـیـمبـری کرده

شکـوه ناب ولایت تویی که دل ها را            تـجـلــیـات نـگـاه تـو حــیـدری کـرده

همیـشه معجـزه های تو منجـلی بـوده

همیشه ذکر کـثـیرت عـلی علی بوده

بی هــوایـش پـری نمی مـانــد           چــشــم هـای تـری نمی مــاند

واژه ی عـاشـقـی وسـط بـاشـد           واژه ی بــهــتـری نمی مــانـد

تا که قم هست وهست معصومه           بـی حـرم مـادری نـمـی مـانـد

بــانـوی مـا اگـر اشـاره کـنـی           به تــن مـا سـری نـمـی مــانـد

بــا ورود تـــو  و امـام رضــا           عرصه ی محشـری نمی ماند

یا بـدون مــقــام خـــواهـریــت           عـزت  خـواهری نـمـی مـانـد

ای کریمه! همه فـدای توأییـــم

گریه کن های غصه های توأییم

با غـم و غـصـه آشـنــا بـودی           مثل یک بغـض بی صدا بودی

از هــمــان کودکی همـان اول           غرق دریـای غصه هـا بودی

زخــم زنجیر و ساق  پای پـدر           به غـم و درد مـبــتـلا بـودی

راهی ات کرد بغـض دلـتـنگی           راهـــی دیـدن رضـــا بــودی

تـو رسیـدی به کــشـور مـــا و           مـــورد احــتــرام  ما  بـودی

همه گـل ریختـن روی ســرت           گر چه از دلبـرت جـدا بودی

یـادت آمد دلی که ســـوزان شد

خواهری را که سنگ باران شد

خواهری گفت اشک سهم من است           ای برادر چقدر دل شکن است

این که یک خواهری نگـاه کند           به برادر که پاره پیرهـن است

بـدنــت را محـاصــره کــردنـد           حاصلش آه، زیر و رو شدن است

درهـمت کــرده اند و می بـینم           نیزه هایی که سهم یک بدن است

لشگـر کــوفــه را کـفـن کردند           بدن تو هـنـوز بی کــفــن است

خواهرت می رود ولی افسوس          دلبرش روی خاک پاره تن است

در گـلو بغض بی صدا مـانـده

بـدنــت روی خاک جــا مانـده